Rozdział 126

                                                   ~~Ahsoka~~

    Poczuła pod policzkiem nieprzyjemną ziemię, a na drugim, oraz reszcie ciała, denerwujący pył, który miała ochotę jak najszybciej z siebie zetrzeć, a potem wbiec do odświeżacza by wszystko z siebie zmyć.

    Nawet wstyd.

   Miała wrażenie, że jest się z czego wstydzić, choć nie bardzo wiedziała co się stało, gdzie się znajduje, czy coś złego zrobiła, ile była nieprzytomna... czuła się, jakby została przeszkodą w jakimś maratonie biegania, a uczestnicy zamiast ją omijać - deptali ją.

    Ruszyła prawą dłonią i dotknęła jakieś cieczy. Nie zamierzała dowiedzieć się co to jest.

   Chciała otworzyć oczy, podnieść się, spojrzeć co ją otacza, na jakim jest świecie... musi być na zewnątrz, bo jej ciało smagał wiatr, a wciągając powietrze pochłaniała w nozdrza zapach trawy i rzeki. Z oddali przychodziły do niej dźwięki stworzeń oraz wody lecącej z wodospadu.
    Z drugiej strony, pragnęła zasnąć w tym środowisku. Przespać wszystkie godziny, które wojna jej zabrała, a pozostając w Świątyni mogłaby je wykorzystać na słodki, spokojny sen.
    - O nie... - Usłyszała męski głos dochodzący z bliska.
    Skąd obok niej znalazł się jakiś facet?
    Naprawdę niczego nie rozumiała. Skąd mogła to wywnioskować. Niczego sensownego nie pamiętała...
    - Mistrzyni Jedi, słyszysz mnie? - Mężczyzna szturchnął jej ramię, na co ona zareagowała sykiem.
    Bolało.
   - Je-estem pada... wa... nem. - wysapała. Wszystko ją rwało, ale zdołała przekręcić głowę w jego stronę.
    Ujrzenie jego twarzy sprawiło, że zaczęła sobie przypominać.
    Blokada Naboo, trwająca bitwa, pojedynek z Tarkinem, wybuch Fabryki...
   Uniosła się gwałtownie i zawyła z bólu, ale mimo tego cały czas próbowała się podnieść. Pożałowała tego. Widziała przed sobą same trupy i zastanawiała się, jak przeżyła z tym człowiekiem. Przecież nawet jak odbiegli, to było to niebezpieczne.
    Zobaczyła, że mężczyzna kuśtyka, a jego spodnie są poplamione krwią. W sumie, nie była lepsza. Jej ubranie też zabarwiła czerwona ciecz, a najbardziej na brzuchu i w tamtym miejscu odczuwała największy ból... nie, jednak nie w tamtym.
    Największy ból zagnieździł się w jej sercu.
   Mogła tego nie ruszać. Wszyscy, którzy zginęli - żyliby. Gdyby nikt nie ruszył tych bomb - znalazłby się czas i życie we wszystkich tych jeńcach nadal by istniało.
    Złamała regulamin. Jej działania zabiły niewinne osoby.
    Poczuła względem siebie obrzydzenie. Już nigdy nie spojrzy w lustro, bo - na Moc, czemu?! - nie da rady na siebie patrzeć. Będzie jak Barriss, nikt jej nie zaakceptuje. Zdała sobie sprawę, jak przez co musiała przechodzić jej przyjaciółka. Z tego nie dało się uratować. Takich błędów się nie zapomina. Zawsze większość pozostanie przeciwna i to się nigdy nie zmieni.
    A Anakin?
    Zawiodła Anakina strasznie! Na pewno jej nie wybaczy.
    Rada ją wydali z Zakonu. Nie posłuchała rozkazów i poszła za Tarkinem, po czym go zabiła, a na pewno był im potrzebny. Potem zorganizowała tajną akcję i zabiła parędziesiąt niewinnych osób! Za to mają ją po prostu zostawić w Zakonie? Po co ona w ogóle wracała? Czemu zawsze musi stwarzać problemy? Nikt od początku jej nie chciał, dlaczego miałoby się to zmienić? Ale czy faktycznie będzie umiała przyjąć do wiadomości, że ją wydalają? Znowu? Wcześniej wyrzucili ją, bo jej nie wierzyli, ale teraz zostanie skazana za coś co zrobiła. Świadomie, choć pojęła swój błąd zdecydowanie za późno.
    - Czy... czy wszystko w porządku? - zapytał niepewnie mężczyzna.
    - Nie. - przyznała szeptem bez wahania. Nie potrafiła z siebie wydobyć choć jeden stopień wyższy tonu.
    - Nie da się nikogo uratować. Co robimy?
    - Spróbuję Cię stąd wyprowadzić... ale nic nie obiecuję. Nie potrafię spełniać obietnic. Teraz to widzę. - stwierdziła.
     - Więc... chodźmy.

                                  ~~Padme~~

    - Mamy niezły czas. - stwierdziła Ekria. - Chyba dwunasta dopiero dochodzi.
   - Czyli przy takim tempie możemy jeszcze załatwić dwie grupy. W ogóle, ile jeszcze mamy do uwolnienia? Czy idziemy na ślepo? - zapytała niepewnie Wysy.
    - Pół na pół. - odparła Padme.
    - Ale jak to? - zdziwiła się najmłodsza.
  - Cóż, to wy ich sondujecie. Ponadto, dostałam pewne informacje gdzie są. - Padme się uśmiechnęła.
    - Skąd? - drążyła Ekria.
    - Była mapa, prawda? To tam wyznaczyli grupy, które chcieli uwolnić w danym czasie. Widziałam ją. O dziwo nic nie podejrzewali. - tłumaczyła dalej Amidala.
    - Jesteś niemożliwa. I to jeszcze w ciąży. - podsumowała Wysy.
   - Ciąża to nie niepełnosprawność. Po prostu potrzebuję opieki, którą Wysy daje mi aż za dużo. Jesteśmy tu bezpieczne. - zapewniła.
    Czasami dźwięki zapalających i gaszących się lamp przyprawiały ją o dreszcze, mimo że przecież nic jej się tam nie mogło stać.
     - Wyczuwam coś. - powiedziała barolianka.
     - Lepiej nie wychodźmy. - ostrzegła Wysy.
     - Wysy ma rację. To Ciemna Strona Mocy!
____________________________________________________ 
Rozdział krótki, bo krótki. Nie wyduszę z siebie ani słowa więcej jeśli chodzi o ten rozdział :/

NMBZW!