Rozdział 127

                                                 ~~Anakin~~

    Rozciął droida na pół, a jego czyn sprawił, że poczuł niewyobrażalną ulgę. To dziwne, nigdy tak się nie działo. Jak przecięcie kawałka blachy, może przynieść jakiekolwiek ukojenie? Zresztą, od paru godzin wszystko co mu się udawało, sprawiało, że stawał się niezwykle spokojny i zaczął uważać, że jego wspominanie tragicznej przeszłości może mieć na to wpływ, lecz nigdy nie miał zwyczaju poprawiać sobie humoru czymś małym. Cenił sobie ważne osoby w życiu, ewentualnie rzeczy i to one sprawiały, że nagle był radosny, na jego twarzy gościł uśmiech.

    Rozwalenie tego droida byłoby bardzo świetną zabawą gdyby rywalizował z Ahsoką, jak to często im się zdarzało od samego początku.

    Jak zwykle ruszyły na niego tępe roboty sądząc, że pokonają go bez żadnego trudu, co wydawało się śmieszne. Czyli - nic nowego.
    Pozwolił sobie spojrzeć ukradkiem na swoją "szwagierkę". Dawała sobie, jako tako, radę, ale próba ukrycia kłamstwa utrudniało jej całkowite skupienie się, jej twarz okryło rozkojarzenie. Atari zawsze była taka skupiona, odpowiedzialna, dzielna, a czasami wyglądała jak bezbronny adept, który wiele umie... w skrócie - cofała się do swojej przeszłości.
    W sumie, jego głowa też była zaprzątnięta czymś zupełnie innym niż chwila obecna. Nie chodziło o Padme, nie mógł o niej myśleć, więc tego nie robił. Intrygował go wybuch fabryki. Miał wrażenie, że coś go do tego miesza. Tak, zapewne to ciemna strona Mocy, ale... coś jeszcze.
    Chciał warknąć na ze złości.
   Czemu ta bitwa tak bardzo utrudniała mu myślenie? Dlaczego wszystko było zamglone przez ingerencję Palpatina? Naprawdę, miał tego dość. Od wielu lat wadził jego i innych Jedi za nos, przyćmiewał ich próby dowiedzenia się jakiejkolwiek rzeczy przez Moc. Ten człowiek strasznie działał mu na nerwy. Oczywiście - celowo. Anakin dobrze rozszyfrował zagrywki Sitha, ale nadal nie mógł sobie wybaczyć, że dał się tak oszukać.
    "Będziesz najpotężniejszym Jedi"
    Anakin znalazł w sobie siłę tylko dlatego, że cały czas mu to wmawiano. Ślepo wpatrywał się w Papatina i nie chciał słuchać zdania nikogo innego, bo liczyło się dla niego to, że to właśnie sam Kanclerze tak bardzo w niego wierzył. Dlaczego? Odpowiedź jest prosta - Skywalker był tym, który miał przywrócić równowagę Mocy. Palpatine jako Sith potrzebował ucznia, a posiadanie tak silnej w Mocy osoby jak sam Anakin Skywalker... to potęga...
    Cóż, uważano go za Wybrańca, ale Anakin wcale tak się nie czuł, a zapewnienia Kanclerza były tylko odskocznią. Teraz jego uczucia wróciły ze zdwojoną siłą. Uważał się za jeszcze bardziej słabą osobą niż wcześniej, bo dał się omotać. Jego chęci na ochronienie kogokolwiek, malały.
    Więc, czy zdoła ochronić Padme zanim coś jej się stanie na tej planecie?
    Powinna zostać na Coruscant, ale uparła się... czemu?  Czemu nie mogła sobie choć raz odpuścić? Dlaczego musi zawsze postawić na swoim i zagrażać sobie, a zwłaszcza teraz, kiedy jest w ciąży? Tyle razy sobie zadawał te pytania, a nadal nie rozumiał. Zapewne wiele osób stwierdzi, że idealnie się dobrali, bo oboje uparci, ale... nie. Przecież...
    - Generale, uważaj! - wykrzyczał jeden z żołnierzy.
    Anakin nie zdążył w porę zareagować. Zanim się odwrócił, strzał trafił w jego protezę.
    Jedi zaczął się trząść. Czuł porażenie w całym ciele do póki nie upadł nieprzytomny na podłogę.
    - Co... co ja zrobiłem?! - wykrzyczał zrozpaczony Rex.

                                             ~~Ahsoka~~

    Szli jak najszybciej przez łąkę. (Widzisz, Jawa? We własnej fikcji moją odmianę depczą xD) Jeżeli to w ogóle można było nazwać chodem. Oboje kuleli, pojękiwali z bólu, ale to Ahsoka najlepiej się trzymała i to nie dlatego, ze wspierała się Mocą, bo tego nie robiła, ale próbowała stłumić ból najlepiej jak tylko umiała.
    - Jak ty w ogóle masz na imię? - Stwierdziła, że to dobry moment.
    - Darred, a ty?
    - Ahsoka.
    - Gdzie my w ogóle idziemy? - zapytał Darred, jak marudzące dziecko.
    - Przed siebie - odparła oschle padawanka.
    - Zawsze jesteś taka zła na wszystko i bezczelna? - zagadał po chwili.
   - Co? - zdziwiła się dziewczyna. Potrząsnęła głową orientując się w końcu co powiedział. - Eh. Wybacz. Zauważę, że chcę dotrzeć jak najszybciej do naszego miejsca dowodzenia na tej planecie. Jest widoczne, ale jeszcze bezpieczne. Chcę chociaż Ciebie uratować. Wybacz, że to powiem - zaczęła po chwili. - Powinniśmy nie żyć. Tak samo jak oni. Nie jest mi łatwo żyć z myślą, że zabiłam tyle niewinnych os...
    - Nie zabiłaś. - przerwał jej.
    - Z Twojego punktu widzenia może i tak, ale gdybym tam nie poszła, pożyliby trochę dłużej.
    - I tak by wybuchły, przecież...
   - Ale to nasze wejście spowodowało szybki wybuch. To przez nas padł strzał. To logiczne! - zirytowała się dziewczyna. Nagle zaczęła się zastanawiać czy każdy cywil, czy może tylko ludzie byli tak bardzo niekumaci i sądzili, że wszystko jest takie łatwe. A może to ona źle wszystko rozumiała? W sumie, to miała to gdzieś. Już całkowicie oszalała.
    - Nie musisz zwalać na siebie całej winy. Prędzej czy później, wykończysz się psychicznie.
   - Posłuchaj, nie chcę być dla Ciebie niemiła, krzyczeć, ale, błagam, przestań. Mam prawo tak sądzić. Powinnam nie żyć, rozumiesz? Już bardzo dawno. Naprawdę, nie wiem co w ogóle robię jeszcze w świecie żywych. Nie wiem czy kiedykolwiek się pogubiłeś, ale śmiem twierdzić, że nie. Żyjesz na spokojnej planecie, gdzie niewiele jest konfliktów. Widziałam zbyt wiele, przeżyłam zbyt wiele. Życie Jedi nie jest łatwe, ani kolorowe. Czasami żałuję, że nie jestem zwyczajną osobą, jak Ty i mieszkać tutaj lub na jakieś neutralnej planecie, gdzie nic mi nie grozi. Ciesz się z tego kim jesteś i że w ogóle przeżyjesz, bo chociaż Ciebie chcę ocalić.
    Dotarli do skraju miasta i weszli w pierwszą lepszą uliczkę.
   Wiedziała, że będzie jej się trudno przedostać do głównego placu, ale próbowała wypełnić się optymizmem, który mógłby zarazić również Darreda.
    Nagle zza budynku wyskoczył droid zaczął do nich strzelać.
   Ahsoka szybko włączyła swój miecz świetlny (który dziwnym trafem, wraz ze shoto, nadal wisił przy jej pasie) i zaczęła odbijać jej w jego stronę uciekając za kolumny podtrzymujące balkony.
    Popatrzyła się w prawo, a jej oczy o mało nie wyszły z orbit.
    - Co? - szepnęła zdezorientowana. - Wiesz może gdzie jesteśmy?
    - Z tego co widzę to w zachodnio-północnej części miasta. Jeśli chodzi o ulice, to...
    - Nie, nie o to.
    - To o co? Co się dzieje?
    - Jesteśmy w bardzo dobrym miejscu jeśli chodzi plan Republiki.
    - Ale... - Wiedział, że jest jakieś "ale".
   - Ale jeśli chodzi o stan teraźniejszy, to jesteśmy w piekle. Republika miała zając to miejsce już dawno, a nie ma ich tu. Musiało ich coś zatrzymać... nie możemy wyjść z tego obszaru od tak, ale nie możemy tu też zostać. - Wyjrzała ostrożnie za kolumnę. - Z tego co widzę, to Separatyści sprowadzili nowe bronie oraz droidy, których nie znamy. Każdego Jedi kariera kiedyś się kończy. To najbardziej tyczy się Padawana. Wiesz o co chodzi, nie? To co mówiłam o sobie nie było bezpodstawne. W prowadziłam w nas najbliższe, a zaraz największe bagno w tym mieście.
    - Czy... czy mimo wszystko zdołasz nas stąd wyciągnąć?
    - Nie usłyszałeś ode mnie i nie usłyszysz słowa "obiecuję", ale postaram się.
    Zamknęła oczy.
    Ja tu jestem. Ja żyję. Pomóżcie mi...

                                         ~~Padme~~

   Padme zamarła.
  Znaleźli je? To przecież niemożliwe. Sądziła, że dobrze się ukryły, że są bezpieczne... czyżby się myliła? Znowu zawiodła? Dziewczyny były padawankami i nie mogły się zmierzyć z tym kimś na powierzchni, bo od razu zginą.
    - Co robimy? - szepnęła Amidala.
   - Wyczuwa nas, ale nie wie gdzie jesteśmy. Powinnyśmy się jak najszybciej oddalić, ale to niemożliwe. Jeśli ruszymy się zbyt szybko, to nas znajdzie. - odszepnęła Ekria.
    - Dobra, tak czy siak - chodźmy. - postanowiła Wysy.
    - Przepraszam, że was w to wpakowałam. Naprawdę. - powiedziała smutno żona Skywalkera.
   - Nie masz za co nas przepraszać. - odparła najmłodsza i chwyciła podopieczną za dłoń, by wpłynąć na senator swym darem. - Ruszajmy. - poleciła dziewczyna i poszła dalej nie puszczając kobiety.
    Ekria prowadziła.
   Poruszały się powolnie i bardzo cicho. Dziewczyny wiedziały, że ktokolwiek jest na górze - usłyszałby, a na razie nie jest w stanie zidentyfikować ich, ponieważ nie jest świadom tego, że pod nim znajdują się tunele. To daje dziewczynom przewagę.
__________________________________________ 
Witam was z nowym szablonem autorstwa nikogo innego, jak Wiki. Jestem jej stałą klientką i kocham jej pracę, kocham ją i dziękuję jeszcze raz ♥♥
Dedykacja dla wszystkich <3

NMBZW!