Rozdział 130

                                                 ~~Ahsoka~~

    Patrzyli sobie w oczy, jakby oboje wyczekiwali zbawienia ze strony Mocy lub jakiegoś bóstwa z wierzeń ludności innych planet. Oboje próbowali wyczytać innego jego zamierzania, ale przecież Darred nie miał bladego pojęcia o tym, jak prowadzić bitwy, jak walczyć, więc Ahsoka sama nie wiedziała czego od niego wymaga, zwłaszcza, że to ona ma na zadanie, w dodatku niepewne co do powodzenia, go przeprowadzić.

    - Idziemy, czy będziemy tak stać i czekać, aż nas postrzelą? - zapytał pół żartem Darred.

   - Jeśli będziesz tak mówić, to specjalnie cię wypchnę - chciała też zażartować, ale przez jej poważny głos, brzmiało to jak poważna groźba, przez którą mężczyzna spoważniał. Ahsoce wcale to nie przeszkadzało. Jakoś nie miała ochoty żartować w tak poważnej sytuacji. Zwłaszcza bez Anakina, ale to zupełnie inna sprawa. Została z tym sama. Sama z czymś czego w ogóle nie rozumie, w czym pogubiła się, jak w najbardziej zawiłym labiryncie.

    - To nie jest takie łatwe. Muszę dobrze opracować plan. Posiedź sobie, na razie, póki szepczemy, nikt nas nie znajdzie - twierdziła.

    - Czuję się bezużyteczny. To, że jestem cywilem, nie oznacza, że nie chcę pomóc. Można mnie nauczyć. Szybko się uczę. Wiem, że jest mało czasu, ale...

    - Poproszę cię o pomoc, jeśli będę jej potrzebować, ale teraz, proszę, siedź cicho. Próbuję się skupić - poprosiła.

    Najpierw zastanowiła się, w jakiej pozycji najlepiej będzie jej się skupić. Chodzenie w te i wewte odpadało, stanie aż ją nogi rozbolą, to opcjonalna wersja, a siedzenie... do siedzenia można przejść po bólu dolnych kończyn, więc tak: stanie z założonymi rękoma lub gładząc swój podbródek niczym Obi-Wan, ale bez brody.
    Czas: nie mieli go zbyt dużo, a stan psychiczny Ahsoki wcale nie pomagał.
    Należało rozpracować, jak wiodą dane drogi, a potem skupić się Mocą, co gdzie jest wolne. Ale czy można zaufać Mocy, skoro przez marne wyczucie Ahsoka doprowadziła do wybuchu fabryki i przyczyniła się do śmierci wielu osób?
    - Jesteś mi potrzebny - postanowiła.
    - Tak? Co mam robić? - zerwał się.
    - Określisz mi ulice. Jaka gdzie dokładnie się znajduje i jak się nazywa. To pomoże mi w dalszym planie. Będę musiała oszacować, którą łatwiej będzie przejść i zmniejszyć możliwość niespodzianek ze strony "tymczasowych właścicieli" tego kawałka Theed. Wpakowaliśmy się w największe piekło - przypomniała.
    Miała ochotę się wyzywać i wymyślając przy tym jeszcze gorsze wyzwiska. Nie dość, że w plątała ich w najgorsze bagno, to jak na złość o tym przypominała, co nie było pocieszające. Tak właśnie jedna sytuacja mogła zmienić ją w pesymistkę. Wrażenie, że z każdą chwilą traci coraz więcej, nie opuszczało ją na krok niczym straszna klątwa. Mogła siedzieć na tyłku lub wykonywać rozkazy, jak jej kazano, ale nie! Musiała iść za Tarkinem, musiała iść do fabryki i wejść do miasta najgorszą uliczką. No cudownie!
    - Ile ci to zajmie? - zapytała chcąc się upewnić.
   - Trzy minuty? Najwyżej pięć - stwierdził sięgając jakiś odłamek muru, po czym zacząć coś malować na kostce brukowej plan części miasta, w której się znajdowali. - Ręka architekta - zażartował. Udało mu się. Dziewczyna się uśmiechnęła. - Polecam ci odpocząć. Widać, jak wszystko cię gryzie.
   - Nawet cisza nie pomoże. Myślę, że ukojenie mego sumienia nastąpi dopiero za parę dni, najwyżej tygodni - zapewniła.
    - Chyba nie popadniesz w depresję, prawda? Czy w ogóle Jedi może popaść w depresje? Bardzo się dziwię waszemu stylu życia. Zwłaszcza teraz, w czasie wojny - wypytywał.
    - To skomplikowana sprawa. Jeżeli jakaś sprawa odciśnie piętno na naszej psychice, automatycznie czujemy chęć medytacji. Nasza Moc, która nawet jest w Tobie, ale nie będę teraz o tym mówić. To temat na większą ilość czasu i pokojowe warunki. W każdym razie, Moc goi nasze rany od środka. Będziemy przypominać sobie o pewnych rzeczach, ale nie będą robić na nas takiego wrażenia, jak wcześniej. Owszem, wróci żal, a wtedy my wracamy do medytacji. Czasami, na przykład w tej chwili, w moim przypadku, potrzebujemy więcej czasu i porad. Padawani i adepci od mentorów oraz od najważniejszego Mistrza, niekiedy od całej rady. Reszta Jedi tak samo. Musiałbyś kiedyś porozmawiać z Jedi na spokojnie. -poradziła.
    - Jeżeli mi się uda, to już nawet wiem z kim - postanowił z uśmiechem - Spróbuj nie myśleć. Ja skończę swe dzieło i ocenisz.

                                               ~~Padme~~

    - Na Moc, on na pewno wie, gdzie jesteśmy - stwierdziła szeptem Wysy.
    - Uważaj, bo wykrakasz! - skarciła ją Ekria.
    Wszystkie trzy zachowywały się, jak małe dziewczynki ukrywające się w szafie przed mroczną ciemnością, w której czają się potwory i to akurat w ich przytulnym, różowym pokoju, gdzie według rodziców nic nie powinno im grozić, no bo w końcu sami pokój urządzali oraz zabezpieczyli go przed różnymi zjawami. Niestety, jak wiadomo - zjawa zwana wyobraźnią jest niepokonana.
    - Dziewczyny - zwróciła się do nich Padme idąca za nimi. Zapomniały o niej! Zapomniały, że miała iść przodem albo między nimi, a zostawiły ją na samym tyle!
    Padawanki odwróciły się gwałtownie i zobaczyły, jak pani senator opiera się o ścianę i trzyma za brzuch.
    - Rodzisz? - przeraziła się Wysy.
    Amidala zaśmiała się i po części tego pożałowała. Zabolało.
    - Nie, ale poczułam się gorzej, a fakt, że ktoś niebezpieczny znajduje się nad nami...
    - Będzie dobrze - zapewniła różowo-włosa chwytając ją za dłoń.
    - Nie żeby coś, ale powiedziała osoba, która najbardziej z nas panikowała - fuknęła barolianka.
    - Ja mogę się denerwować. Pani Senator, nie. Lepiej? - upewniła się zatroskana dziewczyna
    - Tak - odparła z widoczną ulgą pani senator. - Pośpieszmy się - ponagliła dziewczyny.
    Dźwięk włączanych świateł przerażał je bardziej niż wcześniej, a padawanki cały czas wyczuwały w powietrzu silną aurę Ciemnej Strony, jakby nie chciano je spuszczać z oczu.
    - Czuję się, jak zwyczajne dziecko - fuknęła Ekria.
    Czy naprawdę bycie wrażliwym na Moc jest takie wyjątkowe? Przecież każdy z nich deklarował innym, że wiodą normalne życie, tylko że mają swoje reguły narzucone przez kogoś i działają w imię czegoś i, że potrafią dostosować się do danego środowiska, więc czemu młoda Padawanka robi z tego uczucia tak "wielkie halo"? Padme bardzo się zdziwiła, ale nie zamierzała tego okazywać. Na pewno dziewczyna nie miała złych zamiarów.
    - Lampy? - domyśliła się senator.
    - Lampy czy nie lampy, Sith jest większym problemem - przypomniała Wysy.
    - Nie zdołamy wyjść, a was nie narażę na bezpieczeństwo! - powiedziała Amidala.
    - Czy mi się wydaje, czy nasze wojsko za wolno działa? - zastanowiła się Ekria.
    - Bawisz się w Barriss czy jak? Wątpisz w nasze wojsko? Opętało cię coś? - oburzyła się różowo-włosa.
    - Po prostu najpierw powinni się zająć Sithami - stwierdziła barolianka.
    - W pierwszy dzień? Ekria, co z tobą?! - zdenerwowała się Wysy.
    - Dziewczyny! Zachowajcie spokój. On tego chce, wy nie.
______________________________________
Stwierdzamy z Idą, że ten rok, jest rokiem "Pechowym do poczty". Do wszystkiego, poczty ,DPD, inPostu. Najpierw wysłali mi zły rozmiar spodni z h&m, przez miesiąc czekam na swoje buty. Strona, z której zamawiałam, twierdzi, że to wina DPD, znajomy z DPD potwierdził, że paczka o danym numerze w ogóle nie doszła do firmy kurierskiej i nie ma jej w magazynie, a inPost leci sobie w kulki, bo już tydzień z Idą czekamy, aż przyjdzie do mnie paczka od niej. No ludzie, za co ;__;
Już ledwo wenę przez to mam, ale spoko! Nie jest tak źle, jak w październiku, nie zawieszam i zdecydowanie się wiele poprawiło. Niby wiele trzeba zrobić, a tak naprawdę niewiele mi to czasu zajmie... znowu ociekam optymizmem :D
Dedykacja dla wszystkich, którzy mają coś do zarzucenia poczcie lub "firmom" o podobnym charakterze :v <3

NMBZW!