Rozdział 146

    Zła ja rzuciła się na mnie.

    Przygniotła mnie... do ziemi? Nie wiem. To w ogóle dało się nazwać ziemią?! Tu wszędzie było czarno!

    Dotknęła mnie coś o wiele gorszego niż dotąd. Skąd wiem? Nie mam pojęcia, ale... było inne. Jakby psychika została zamieniona w siłę fizyczną, z którą nikt, ani nic, nie mogło się równać. Jak to możliwe?

    Nie poznawałam sama siebie. Nie mogłam uwierzyć, że to ja. Niee... to nie mogłabym być ja. A co jeśli to po prostu coś innego albo mój wymysł? Jeżeli to sen, to chcę by ktoś mnie uratował. Jestem słaba, chcę pomocy. Nie powinnam o to błagać, ale muszę!

    Nie... to nie jest sen.

    - To twój największy koszmar! - krzyknął jakiś demon w moim drugim ciele.

    Nie mogę się wyrwać z ucisku. Nie czuję nic, ale wiem, że nie umiem się ruszać - a przynajmniej moja świadomość - więc coś musi mi to uniemożliwiać.

    Chcę...

    Chcę...

    Chcę ją zniszczyć.

    Tak.

    Chcę ją pokonać.

     - CO?!

    Oddano mi czucie.

    Popycham ją do tyłu, po czym staję na własne nogi i ruszam na nią. Ona nie będąc jeszcze gotową została skopana, a zarazem wytrącona ze świadomości sytuacji. Była kompletnie zbita, ponieważ to ja właśnie zaczęłam nad nią górować. To ja się przełamałam. To ja odzyskałam na tyle sił by wygrać z samą sobą lub czymś co utknęło w moim klonie na zawsze.

    Wygram w z tym. Czuję satysfakcję, ale nie wiem czy powinnam. Mogę tak się zachowywać?

    - To Ty jesteś słaba.

    Zdziwiłam się. Chciałam powiedzieć to w myślach, ponieważ sądziłam, że nie uda mi się rzec tego na głos, a jednak... a może to idzie w odwrotną stronę?

    - Hmmm... - wypróbowałam, ale też wypowiedziałam to normalnie.

    Czy to znaczy, że pamięć też odzyskam?

    - Nie! Nie odzyskasz już niczego! Zniszczę Cię! Nie pokonałaś mnie i nie sądź, że Ci się to uda!

    Znowu się na mnie rzuciło.

    Coś rozbłysło.

    Światło koloru, którego nazwy zupełnie zapomniałam.

    Miałam świadomość jednego:

    P R Z E G R A Ł A M.

******

    - NIE! JESTEŚCIE ZARAZĄ, JEDI! ZARAZA! ZARAZA! SZUMOWINY! OHYDNE ROBALE!* - krzyczał ktoś.

    To ja.

    To był mój głos.

    Wiem gdzie jestem.

    Kim jestem.

    Jak się czuję...

    Zmęczona a zarazem silna, by walczyć z tym, co mnie źle kieruje i źle mówi.

    Chcę się wydostać z tej sytuacji, a zarazem nie. Dobrze mi tak. Dobrze mi z prawdą, odzyskaną pamięcią, lecz nie jestem pewna, czy długo tak potrwa.

    Byłam zdziwiona, bo ja prawdziwa powinnam przecież już dawno umrzeć, po tym jak Zło mnie przejęło, a jednak nie. Jednak mam swoją pamięć, której Zło nie chciało mi pokazać. Jestem przekonana, że już dawno wygrałam. Przez parę miesięcy byłam pod wpływem czegoś silnego ode mnie. Odnalazłam się już dawno, ale nie miałam o tym pojęcia. Wygrałam próbując się wydostać i bić się o swą wolność nad ciałem. Opętanie nie przejmie nade mną władzy. Jestem jedyną władczynią siebie. Ktokolwiek mnie opętał, nie postarał się zbyt dobrze. Nie przegrałam. Walczę nadal i nie zamierzam przestać.

    Jestem Barriss Offee i jestem silną Jedi.

_____________________________________________________
*Źródło: Rozdział 4

Cześć wszystkim! Mam nadzieję, że dobrze minął wam ten tydzień? Ja z niecierpliwością czekam, aż się skończy ;__: Był do bani, za dużo pecha... a wszystko zaczęło się od zepsucia telefonu. Rozumiecie to?! Miałam telefon półtora miesiąca, spadł z FOTELA na DYWAN i poszedł wyświetlacz. Wiecie co jest zabawniejsze? Szkła hartowane jest w całości! GDZIE TU LOGIKA?!

Kolejnym przegrywem jest fakt, że usunęło mi wczoraj dwa posty. Ten i jeszcze jeden, a tamten przez wariacje bloggera zapisałam w połowie ;__; Blogger, ty gnojku!

Ja spadam na chrzciny!

NMBZW!