Rozdział 50

                                                                    ~~Ahsoka~~

 -Widzę, że dla Luksa nadal jesteś najzdolniejszą osobą jaką zna?-spytała Steela podchodząc do stojącej padawanki. Togrutanka popatrzyła na nią dziwnie. Była...oschła.
-Nie rozumiem...-odrzekła Tano.
-O to...-jej wypowiedź przerwał głośny wybuch. Nad niebem latały droidy sępy strzelając w wieże pałacu. Dzięki swoim dobrym zmysłom młoda Jedi usłyszała czołgi i marsz droidów typu B1 i B2. Krzyknęła do klonów by ustawiły się n pozycji dokładnie w tej samej chwili co Steela wykrzyczała rozkazy do wojska Onderon. Same przyszykowały się do walki. Padawnka włączyła miecz, a Gerrera w raz ze swoim bratem przygotowała swoją dłoń. Lux także i stanął obok Tano. Za tą czwórką stanęli wszyscy żołnierze czekając na blaszaki, które od razu na wejście otworzą ogień jak zwykle.
 Togrutanka opuściła trochę swoje miecze. Spoczęła i nie stała już na baczności. Jej kąciki ust podniosły się. Oczy były przepełnione, złością, dezorientacją, lekkim strachem, niepewnością i zarazem odwagą. W jej oczach pokazały się jej uczucia. I jej ucisk na mieczach się trochę rozluźnił. Patrzyła w dal i jako togrutanka widziała o wiele dalej niż człowiek. Widziała go. Na widok jego twarzy w jej głowie pojawiły się wspomnienia. Jako czternastoletnia padawanka stanęła z nim twarzą w twarz nie myśląc zbytnio co na to powie "Rycerzyk" jak to miała w zwyczaju wtedy tak nazywać swpjego mistrza. Generał Grievous. Generał armii separatystów. Wielu Jedi już zginęło z jego ręki, a ich miecze są dla niego jak trofea. Tylko kilki Jedi przeżyło pojedynek z nim. A jedną z tych kilku osób była właśnie togrutańska padawanka jednego z Boahterów Republiki. Dla niego  i Ventress- gdy Sithanka była jeszcze uczennicą Dooku- była "Małomaskotką Skywalkera".
 Blaszak szedł przed siebie, a za nim podążały jego droidy, którymi rządził jak chciał i niszczył gdy się tylko wkurzył, albo gdy źle coś zrobiły. W oczach miał złość co także dokładnie widziała dziewczyna. Opanowała się z powrotem. Jej dłonie zacisnęły się mocno na mieczach. Każda jej komórka ciała była przygotowana na atak tego blaszaka ze skradzionymi mieczami jej "braci i sióstr". Z każdą sekundą wojsko separatystów się zbliżało. Lux chciał zacząć strzelać, ale Ahsoka go powstrzymała ręką, a sama wyszła półtora metra w przód. Wzbudziła się w niej większa odwaga. Generał zatrzymał się dziewięć metrów przed nią.
-Nie strzelajcie.-rozkazał swoim droidom.-Sam najpierw się rozprawię z tym nic niewartym bachorem.- włączył swoje cztery miecze. Dwie sekundy po tym ją zaatakował. Padawanka zablokowała jego cios i odepchnęła po czym sama zaatakowała. Posługiwała się wszystkimi formami, prócz VII. Wzbiła się w górę za pomocą mocy tak, że mieczami z góry zaatakowała Grievousa, który się obronił. Po wylądowaniu odepchnęła go mocą w stronę ściany z jednego budynku, ale cały czas była przygotowana do jego kolejnego ataku. Nie łatwo zabić tego cyborga. Wszyscy myśleli, że Padawanka Anakina Skywalkera może go zabić, ale według Ahsoki mylili się. Jedynie kto mógł go pokonać to Obi-Wan. Sama uważała, że jest normalną Padawanką tak jak inni mimo, że to spotkało ją wielki "honor" czyli bycie Padawanem Wybrańca.
 Cztery miecze generała separatystów skrzyżowały się wraz z mieczem i shoto dziewczyny. Ponownie otuliła się mocą i pozwoliła jej sobą prowadzić. Znowu była skupiona i nie chciała pozwolić na ponownie zajęcie planet przez niego i jego blaszaków. Z Sokan z mieniła na Soresu i zaatakowała go. Teraz ona była górą. Niestety nie trwało to długo bo największa cecha cyborga się "odezwała". Tchórzliwość. Grievous wskoczył na dach i uciekł na wschodnie stepy Onderon. Padawanka pobiegła za nim.

                                                         ~~Steela Gerrera~~

 Gdy Grievous wylądował na dachu, dał znak swoim droidom by zaczęły strzelać do wojska, które broniło Steeli rodzinną planetę. Fives teraz dowodził wojskiem republiki, a dziewczyna wojskiem Onderon. Dla Gerrery szło to o wiele lżej niż przy powstaniach. Uważała, że ta łatwizna jest przez wiele treningów, lecz nie wiedziała jak bardzo się myliła. Droidy się cofały, a Republika wychodziła co raz bardziej w przód niszcząc je. Tak jeszcze przez kilka chwil, aż doszli na stepy. Wpadli w pułapkę. Przed nimi rozpościerała się falanga ponad setki droidów.(Wika pomogła <3) Steela zrozumiała dlaczego tak szybko i łatwo poszło. Po raz pierwszy żałowała, że nie ma z nimi Ahsoki. Ogarnął nią strach, kiedy droidy podniosły na nich broń. Wojsko pod rozkazami Steeli zaczęły strzelać i powybijały kilka droidów, ale one także się broniły. Dawni rebelianci wraz z klonami rozbiegli się na wszystkie strony, co dało im minimalnie większe szanse na wygranie. Była rebeliantka wzięła na siebie droidy-zabójcy. Z powodu, że było ich około dwudziestu, dziewczyna strzelała i cofała się jednocześnie co było wielkim błędem. Zabiła dwóch i przypomniała sobie, że ma granaty przy sobie, ale były tylko dwa.
-Saw!-krzyknęła do brata i rzuciła mu je. Wiedziała, że im bardziej się przyda, a sama chciała jakoś poradzić sobie z tą kupą złomu. Dość sprytną kupą złomu.
 Jakimś trafem zabiła dwa kolejne blaszaki na raz. Strzelając do kolejnych cofała się nadal w tył. Zniszczyła kolejnego. Niestety jeden strzelił w jej lewe ramię co spowodowało wielki ból, lecz się nie poddawała. Była silna i odważna. Cofnęła się kolejne dwa kroki w tył, nie wiedząc co ją z tyłu czeka. Może droid, może bomba...wszystko było możliwe, ale ona się tym nie przejmowała. Skupiła się na tym co było przed nią i niszczyć, co było jej teraz największym priorytetem. Zabiła kolejnego. Z tyłu robotów zauważyła Luksa. Rozwalił trzy. Połowa z tego co zostało wzięła się za niego, a druga nadal strzelała do Gerrery. Cofnęła się o kolejne cztery kroki. Jeden z automatów zauważył, że stanęła prawie na przepaści. Strzeli kilka metrów od jej nogi. Ziemie zadrżała pod nią i runęła wraz z nią w dół klifu. Czuła jakby coś ciągnęło ją w dół. Poczuła bardzo wielki ból i widziała już tylko ciemność.

                                                            ~~Ahsoka~~

 Poturlała się brudząc się jednocześnie ziemią. Popatrzyła się na blaszaka gniewnie. Przyciągnęła swoje miecze, które leżały wyłączone niedaleko niej. Wstała i włączyła oba miecze. Nagle poczuła drżenie w Mocy. Śmierć. Śmierć kogoś kogo znała. Prócz śmierci poczuła żałobę wielu osób. Wyczuła, że wśród rebeliantów. 
 Usłyszała silniki statku, który ni stąd ni zowąd się pojawił nad nimi na niebie. Grievous podskoczył do góry i zniknął w wnętrzu statku. 
 Padawanka pobiegła do miejsca gdzie ostatni raz widziała rebeliantów. Biegła szybko wspierając się mocą jednocześnie. Na placu ich nie było, ale biegła po śladach, który zostały stworzone przez szczątki droidów. Zauważyła żołnierzy na klifie. Szybko tam podbiegła. Wszyscy patrzyli w dół ze smutkiem w oczach, więc Ona także spojrzała w dół. Zobaczyła tam martwe ciało Steeli, które przytulał Saw rozpaczając. Nad nimi stał Lux i miał świeczki w oczach, które także pojawiły się w oczach Tano. Zeskoczyła z klifu i wylądowała za pomocą mocy, przez co była żywa.
-Bardzo mi przykro.-powiedziała cicho. Choćby chciała to nic zrobić nie mogła. Saw popatrzył się na nią. Z jego oczu leciały łzy. Nie było w tym nic dziwnego. Jego siostra, którą bardzo kochał nie żyje.
 Jedi i Lux spojrzeli na siebie. Ich oczy były przepełnione smutkiem.
________________________________________________________________
Fari wygrała życie, a ja se; tu piszu, piszu :D
Macie dłuższą 50 na życzenie Mati.
Macie z Idką Steelę lecącą z klifu. W końcu kiedyś to musiało nastąpić, nie? xD
Dedyk dla:
Fari
Idki
Brato-wnuczki

NMBZW!